Biz bir maceraya adim attik!
ilk fikir ciktigindaki sebeplerimiz ile bugunkuler belki de ayni degildir, ama kalbimizin sesi bunun bize en cok uyan secenek oldugunu soyleyip durdu bize.
nasil aldik bu karari, bir kahve sohbetinde (ya da tartirmasinda belki de), o anki sorunlarimizin buyuk kisminin bir yerde yerlesik yasamaktan kaynaklandigina inandigimiz, kizimizin daha fazlasina ihtiyaci var derken, o daha fazlanin aslinda materyal birseyler olmadigini farkettigimiz, ama fazlasini vermemiz gerektigini gordugumuz bir anda basladi. cocuklar cok guzel referans oluyorlar bize hayatimizda, onu gordukce kendi eksiklerimizi, kendimizi yenilemek ve beslemek icin yapmamiz gerekenleri daha net gorur olduk ve evimizi kapatip, bir sure gocebe gezginler olarak yasamaya karar verdik.
Biz: kendim, esim ve kizimdan olusan, biraz catlak ama bir o kadar da mantikli, gelecegimizin daha oze donus ile mutlulukla dolacagina inanan doga sever bir aileyiz.
dogumgunumuzden 1 gun once ciktik yola ve 34 ve 41 yaslarimiza bu maceranin gumbur gumbur dertleri ve heyecanlari ile baslayan gununde girmis olduk. yanimizda 20 aylik kizimiz ile ne kadar da dogru bir karar diye basladik. sanki yola cikana kadar uzerimizde gezinen gri bulutlar (belki de Lima nin grisiydi sadece) bir anda dagildi. gozlerimiz daha heyecanla bakar oldu. Endiselerimiz yok mu, tabi ki de var, ama beklentimiz hissel bir amactan ote degil su dakikada.
cok duygusaldi, milim milim tasarladigimiz baktigimiz evimize veda ederken, anahtarlari emlakciya teslim edip, kapiyi kapatirken, gozler bugulu, zihin binbir soru ile dolu idi, ama ne zaman ki yollarin ruzgari taradi saclarimizi, her nefeste ozgurlestik sanki.
maceramizin baslangici boyle oldu bakalim gelecek haftalarda bizi neler bekliyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder